Wijkbond Manifest #

Ons Verhaal #

We wonen dicht bij elkaar, maar toch voelen we ons vaak alleen. Op de trap, bij de tramhalte, in de supermarkt zien we elkaar elke dag. Soms knikken we, soms praten we, maar achter elk gezicht schuilen zorgen die we liever niet delen: de huur die een groot deel van ons salaris opeist, werk zonder betekenis dat ons uitput, kinderen die gelabeld worden met gedrags- en leerproblemen, buren die alleen oud worden. Velen dragen de last van discriminatie, schulden, gespannen relaties of de angst om hun huis te verliezen. Het leven lijkt moeilijker dan het zou moeten zijn, en de toekomst steeds onzekerder.

Ondertussen blijft de wereld om ons heen veranderen, vaak niet ten goede. De kosten van levensonderhoud stijgen onophoudelijk, het klimaat wordt extremer en onvoorspelbaarder, en de politiek verspreidt verwarring, angst en wantrouwen in plaats van het algemeen belang te dienen. We worden verteld dit alleen te moeten dragen, te concurreren en succesvol te zijn, of in ieder geval door te blijven rennen om op zijn minst op dezelfde plek te blijven. Maar deze manier van leven put ons uit, legt beslag op onze energie, ons vertrouwen en ons gevoel van verbondenheid. Beslissingen die ver weg worden genomen en zonder onze goedkeuring maken deze strijd alleen maar zwaarder: scholen en ziekenhuizen zijn overbelast, huizen worden verkocht aan investeerders, en grote fondsen worden rijk terwijl arbeiders in zorg, onderwijs en huisvesting worstelen. Gemeenschappen verzwakken en vertrouwen verwijnt.

Toch is er een andere weg mogelijk. Lang geleden overleefden mensen hier stormen en overstromingen door samen te werken. Onder moeilijke omstandigheden bouwden ze dijken, deelden ze voedsel en zorgden voor elkaar. Het leven was hard, maar het had betekenis, en een toekomst. In de loop der tijd verschoven handel en winst de prioriteiten. Straten werden verlicht, reizen werd makkelijker, en huizen werden veiliger. Terwijl we schijnbaar minder afhankelijk werden van de natuur, droomden we van eindeloze groei, welvaart en blijvende vrede.

Maar dit comfort was afhankelijk van goedkope energie en de uitbuiting van anderen. Rijkdom concentreerde zich in de handen van degenen die het systeem beheersten, in plaats van degenen die het hadden opgebouwd. Huizen en land werden investeringen, openbare diensten werden afgebouwd, en dezelfde logica die vroeger anderen in het buitenland uitbuitte, regeert nu onze straten, scholen en ziekenhuizen. Velen van ons worstelen terwijl enkelen gevaarlijk rijk worden, en het systeem duwt richting dominantie, oorlog en surveillance die mensen geïsoleerd houdt en hen verhindert zich uit te spreken.

We kunnen dit niet alleen aan. Er is genoeg te eten, genoeg om van te leven, en genoeg om voor elkaar te zorgen. Wat schaars is, is de wil om te delen en de verbeelding om anders te leven. Ja, er zullen moeilijke tijden komen, maar als we samen handelen, zijn onze mogelijkheden veel groter dan we ons kunnen voorstellen.

Oproep tot Actie #

Hier begint Wijkbond. Niet in parlementen of bestuurskamers, maar in portieken, op markten, in scholen en buurthuizen. We beginnen door angst om te zetten in vertrouwen, vreemden in buren, buren in bondgenoten.

We luisteren. We spreken. We organiseren. We verdedigen wat ons dierbaar is. We bouwen aan een samenleving die we met trots kunnen nalaten aan de generaties na ons. Onderwijs is voor ons meer dan strategie. Het scherpt de blik om de werkelijkheid onder ogen te zien, opent het hart voor de schoonheid van het leven en sterkt de geest om zorg te dragen voor elkaar en voor de wereld die ons in leven houdt.

Wijkbond is een belofte: er altijd voor elkaar zijn, kracht vinden in onze verschillen, onze gedeelde menselijkheid herontdekken en onze gemeenschappen beschermen.